„Chodziła” za mną taka sałatka przez całą zimę, ale nie miałam weny, żeby ją zrobić. Skoro jednak dostrzegłam, że zima się kończy /mam nadzieję/, postanowiła ją zrobić, ot tak może na jej pożegnanie?
A skąd wzięła mi się ta „chcica” na ową sałatkę? Otóż w pewnym wieku często wraca się do przeszłości, zwłaszcza do różnych okresów młodzieńczych lat. I tak tak podczas jednej takiej podróży w przeszłość, przypomniałam sobie ową sałatkę. W mojej szkolnej stołówce w okresie zimy była często serwowana na kolację. Pamiętam jak dziś, że była daniem kolacyjnym chyba w poniedziałki, na zmianę z kartoflanką, która obfitowała w dużą … zbyt dużą… ilość cebuli. Pamiętam jakby to było wczoraj – w zupie były dość spore kawałki ziemniaków, a na wierzchu pływały przysmażone na brązowo piórka cebuli. Fuj, szczerze tej kartoflanki nie lubiłam.
Ale kiedy serwowano sałatkę ziemniaczaną to już była inna bajka. Ta bardzo mi smakowała i zjadałam ją ze smakiem, do tego zresztą stopnia, że jej smak pamiętam do dziś, mimo, że minęło już… no, nieważne ile lat.
Moja sałatka zapewne nie jest identyczna, ale bardzo się starałam, aby odtworzyć jej skłam i smak. Myślę, że prawie mi się udało /w mojej subiektywnej ocenie oczywiście/.

Składnik

2-3 duże ziemniaki
250 g kapusty kiszonej
1 cebula czerwona
4 płaty śledzia /u mnie wiejskie/
4 łyżki oleju
1 łyżeczka musztardy /u mnie miodowa/
sól, cukier, pieprz

Wykonanie

Śledzia pokroić w paski /jeśli mamy solone to wcześniej wymoczyć/.
Ziemniaki ugotować w mundurkach, wystudzić, obrać i pokroić w kostkę /ja użyłam już ugotowanych z poprzedniego dnia/.
Cebulę pokroić w drobną kostkę, odrobinę posłodzić i odstawić na chwilkę, aby zmiękła.
Kapustę kiszoną odsączyć z nadmiaru soku i pokroić na drobniej.

Wszystkie składniki włożyć do miski, wymieszać, polać olejem wymieszanym z musztardą, doprawić do smaku cukrem, solą i pieprzem. Dodać pokrojoną natkę pietruszki lub kolendrę.