Mój dziadek Antoni mawiał zawsze – sen mara, Bóg wiara!
Sen mara? czyżby? a może jednak nie do końca, może nie zawsze.
Cztery lata temu, z lekkim okładem, pewna osóbka, w kwiecie wieku jeszcze, jakkolwiek już na emeryturze ma sen, Śni jej się, że jest na spotkaniu w swojej byłej pracy, jest mnóstwo ludzi, tłum, mrowie prawie. Z tego tłumu wychodzi jej znajoma, koleżanka nawet można by rzec, zmierza w jej stronę z wyciągniętą ręką, a w otwartej dłoni trzyma pełną garść tabletek….. wszystkie jednakowej wielkości, bielusieńkie, i mówi – masz, to ci powinno wystarczyć na cztery lata.
Kobieta patrzy lekko zdumiona, po co te tabletki, ale jeszcze bardziej szokują ją wypowiedziane cztery lata. Pyta więc – czy to znaczy, że potem umrę? ale odpowiedzią jest jedynie lekki uśmiech, taki w stylu „nie potwierdzam, nie zaprzeczam”.
Kobieta budzi się nie uzyskując odpowiedzi, ale sen jednak pozostaje w jej głowie.
Czas płynie, nic złego się nie dzieje, a jednak … Początkowo niby w żartach odlicza, ile to jeszcze czasu jej zostało, wszak jest zdrowa, jednak mara senna wraca od czasu do czasu i nie daje o sobie zapomnieć.
Po upływie roku okazuje się, że wprawdzie „serduszko puka w rytmie cza-cza”, ale nie wszystko z nim w porządku, ba, specjaliści chcą nawet koniecznie zajrzeć do niego, do samego środka.
I wtedy senna mara wraca z całą siłą, w całej okazałości. Kobieta odsuwa od siebie w czasie ingerencję obcych w jej sercowych zakamarkach, a jednocześnie coraz wyraźniej i głośniej słyszy słowa wypowiedziane w owym śnie.
Z jednej strony boi się, z drugiej skrupulatnie na bieżąco liczy ile to jeszcze czasu zostało do końca tych czterech lat. Koszmar….
Jakby tego było mało, przyplątała się do niej piosenka Tadeusza Woźniaka „Zegarmistrz światła”, którą znała od dawna.
Łazi za nią ta melodia i te słowa:
Zegarmistrz światła purpurowy
By mi zabełtać błękit w głowie
To będę jasny i gotowy
Zgasną podłogi i powietrza
Na wszystko jeszcze raz popatrzę
I pójdę nie wiem gdzie – na zawsze.
Mimo, że osobiście nie odczuwa dużej potrzeby ingerencji w jej mięśniu sercem zwanym, to posłusznie oddaje się w ręce specjalistów. Wie, że do tych czterech lat pozostało już tylko pół roku.
Fascynujące i dramatyczne zarazem. Dobrze, a nawet bardzo dobrze napisane/opowiedziane.
Alman/Alicjo jestem taka szczęśliwa, że Ciebie znalazłam.
Rok temu wszystkie dobre myśli, przesłania, modlitwy itd…cała ja byłam z Tobą i siedziałam „na ramieniu”. Nie mam możliwości zalogowania na WZ, ubolewam baaardzo. Proszę, jeżeli masz ochotę i życzenie pisz na maila.
Pozdrawiam Kawiarenkę, a raczej jej wszystkie bywalczynie, tak dzielnie podtrzymujące ogień w kominku. Tęsknię za Tobą, Smakosią i wszystkimi, którzy tam goszczą i bywają.
Życzę zdrowia, zdrowia i zdrowia, a także uśmiechu i słoneczka – Twój Zefirek.
Zefirku, chyba jednak cuda się zdarzają. Oczom nie wierzę, że to Ty, naprawdę Ty?
Dziękuję za wpis, za dobre słowo. Dziękuję za to, że byłaś, kiedy byłam w potrzebie, że „siedziałaś” obok. Czułam wtedy Waszą obecność i wsparcie.
Napiszę z pewnością, jak tylko trochę się ogarnę, bo teraz muszę się wyryczeć…ale są to łzy szczęścia, że się odezwałaś, że się odnalazłaś.
Pozdrowienia W-żetkom oczywiście przekażę niezwłocznie.
Pozdrowienia i uściski przesyłam.
Alicjo, mam mokrą buzię, wzruszenie aż mnie zatyka.
Ściskam z całą mocą i serdecznością.
Ps.
Pozwolę sobie tutaj prosić Ciebie o „wypytanie”, jak Smosia sobie poradziła. Do kogo (adres) pisała? Nie mam blokad, a za każdą próbą logowania wyskakuje kom; „Błędny login lub hasło”. Eeeee szkoda, bo namiętnie WAS słucham. W Kawiarence już chyba meldunek mam poprzez zasiedzenie hihihi, szkoda tylko, że duchem.
Pati, też miałam mokrą… Do Smosi wysłałam pytanie prywatną pocztą, jak tylko się odezwie, dam znać na maila. Pozdrawiam, I już nie becz.